Saturday, February 16, 2013

Үнэхээр дотно...

Г.Лхагвадулам. Дотно алс. Үнсэлт мэт, тэврэлт шиг сайхан санагдсан билээ.

Шүлэг гэдэг амьдрал атал
Амьдрал даанч шүлэг биш 
Хайрлаж, хүссэн минь үнэн боловч
Хайр минь бас хүсэл биш
Дуугүй байгаа минь урвалт биш
Уучилсан минь амлалт биш
Дутуу үгс зангирах тусмаа
Уйлуулж орхидгийг чи мэдэх биш
Нулимсаа үзүүлэхэд минь чи дургүй
Хэдэрлэхэд чинь би бүр ч дургүй
Хэн нь хэнийхээ өмнө буруутай юм бэ
Хэлээд ч ямар нэмэртэй биш.

***

Буй биеэрээ би борооны дусал болчихоод
Будаг нь халцарсан модон сандал дээр сууж байна
Дотор минь бас нэгэн дусал- зүрх минь
Бөнжигнөөд л, хариугүй тасрах нь, хагарах нь..
Өөрийг минь хүрээлсэн гунигт үүлс
Гэрийн хана шиг эвхрээд л, дугуйраад л...
Өрхөө татаад өгөөч, хөтлөлцөн буух дуслууд минь. Намайг тэтгэхээ болиоч!
Өвдөж ханасан би. Бутрахыг минь зөвшөөрөөч!

No comments:

Post a Comment